نقد و مقالات

در این پست آنالیز یکی از عکس‌های ژیلبرت گارسین، عکاسی زبردست و هوشمند را با هم تماشا می‌کنیم. توسط: احسان قنبری فرد        

چندی‌ است آثار علیرضا میرزایی در فضای مجازی با اقبال خوبی روبرو شده‌است و مخاطبان خاص خود را در درک چیستی ماهیت و معنای تاویلی خود به چالش می‌خواند. کمینه‌گرایی معناگرا، اشاره صریح و بی‌پرده به ابژه و تاکید در نمایاندن سوژه‌ها در فضایی عموما تیره که با همراهی ویگنت‌هایی قدرتمند، چشم ادامه مطلب…

عکس از: خانم لیلی دیلمی فتوژورنالیسم؛ به دلیل مواجهه رو در رو و بی‌واسطه با سطوح مختلف اجتماعی از دشوارترین جریانات‌ عکاسی به شمار می‌آید. حال اگر در لابلای تصاویری که از لنز عکاس مردم‌نگار عبور می‌کنند، المانهایی باشند که عکس یا عکاس را به گونه‌ای با سیاست مرتبط سازند، ادامه مطلب…

آرش کریمی را بیشتر دوستان با ثبت‌های زیبا و خوش‌ترکیبش از کویر می‌شناسند. به گونه‌ای که می‌توان بسیاری از آثار او را به محض دیدن شناخت و تعلق آنها را به این هنرمند تشخیص داد. آرش را میتوان از عکاسان پرتلاش در عکاسی طبیعت دانست. برداشت‌های گوناگون او از نقاط ادامه مطلب…

نگاهی متفاوت در حوزه‌ی پرتره را در عکس شاهدیم. موضوع اصلی عکس چهره‌ای دیگرگون شده است که نگاهی مستقیم به مخاطب دارد. پس‌زمینه‌ی این ترکیب، تصویری محو از فضای شهری و مدرن امروزی است. خالی از رنگ و سرشار از عناصر اکسپرسیونیستی. نشانگانی که خطوط تیز آن تا روی چهره ادامه مطلب…

‌ یک زن، اولین کلمه ای است که در توصیف اثر به ذهن خطور می‌کند  و نقشی موثر برعهده می‌گیرد. دو پنجره کوچک و پنجره‌ای بزرگتر، خطی افقی به نشانه دیوار و شاخه‌هایی که از دیوار فراتر رفته‌اند و دیوار را جزئی از حیاط خانه معرفی می‌کنند. فضای مینیمال تصویر، ادامه مطلب…

آنچه در نگریستن به زوایای مختلف دنیا در عکس‌ها اتفاق می‌افتد، بیش از آن‌که به ابزار عکاسی و عواملی چون فاصله کانونی، وابسته باشد، بیانگر نگاهی هر روزه است که مولف با آن زندگی می‌کند. آن‌چه هنر را پدید می‌آورد دغدغه‌های روزمره‌ای است که هنرمند کتمانش را تاب نمی‌آورد. دردهایی ادامه مطلب…

دوربین عکاسی، اتاق تاریک، جعبه جادویی یا هر نام دیگری که واسطه خوانش ذهنی ما از آن شود، ابزاری است که در ابتدا وظیفه‌ای جز رونوشت برداری از واقعیت، در بهترین و نزدیک‌ترین حالت آن به اصل سوژه نداشت.  و این دقیقا همان چیزی بود که ملکه‌های ویکتوریا، حاکمان عصر ادامه مطلب…

زبان، دستگاهی از نشانه‌ها است. هر یک از ما در کاربرد شخصی زبان، یعنی در گفتارمان، مجموعه‌ای از نشانه‌ها را برمی‌گزینیم، از پاری از تواناییهای زبان سود می‌جوییم و گونه‌ای «سخن فردی» یا «روش بیان ویژه خود» را می‌آفرینیم. ما در گفتارمان از نشانه‌هایی استفاده می‌کنیم که بنا به قراردادی ادامه مطلب…

نگاهی به آثار: سمیرا سخندانی و سپهر سهامی‌فرد در نمایشگاه «دهلیز»، حوزه هنری فارس.   عکس از: سمیرا سخندانی عکس‌ها در ماهیت خاص و جادویی خود، به تکراری سرسختانه و ابدی دچارند. نوعی «این‌همان‌گویی» که مخاطب را در هر بار تماشا، به مصداق ناگزیر و جداناشدنی خود ارجاع می‌دهد. هادی ادامه مطلب…

 عکس از: کوروش ادیم   – من می‌گویم، تو حرف مرا می‌فهمی. پس ما هستیم. «فرانسیس پونژ» منطق مکالمه، در روش‌های مختلف بیانی، مبتنی بر پیشینه زبان و درک عمومی مخاطب از سویه بکار گرفته شده در زبان مورد استفاده است. عکس‌ را زبانی مبتنی بر الفبای بصری می‌دانیم. مدیایی ادامه مطلب…

چیزی واقعی وجود ندارد. تنها شیوه دیدن است که وجود دارد. «فلوبر» عکاس همواره در پی نمایاندن تصویری تامل برانگیز از واقعیت در محدوده قاب‌ خویش است. گاه حقایقی آشکار در قالب مصداق‌های موجود در واقعیت جلوه می‌کنند و در نگاه تیزبین و دقیق عکاس به تصویر کشیده می‌شوند. گاه ادامه مطلب…

انسان، همواره مشتاق تماشای نادیده‌ها است. گوشه‌ای از یک اتفاق، منظری دور از دسترس، یا حتی تصویری از یک رویای دست نیافتنی. تکرار‌ها درحاشیه عادت کم‌فروغ می‌شوند و تاز‌ه‌ها همواره تماشایی می‌مانند. عکاس مستندنگار، همواره در نگرشی دقیق می‌کوشد تا نادیده‌ها یا نادیده انگاشته شده‌های پیرامون خویش را دریابد و ادامه مطلب…

هنر، آیینه تمام‌‍نمای آلام، لذات، ظرائف و و رویدادهایی است که در بستر زمان جاری است. آن‌چه همواره و هر روزه از دریچه هنر رخ می‌نماید، نه شگفتی‌هایی ناشناخته و نا‌آشنا، که رخدادهایی هر روزه و همواره‌اند که در بستر سیال زندگی می‌غلطند و دامن هر رهگذار حاضر را می‌آلایند.  ادامه مطلب…