انسان، همواره مشتاق تماشای نادیده‌ها است. گوشه‌ای از یک اتفاق، منظری دور از دسترس، یا حتی تصویری از یک رویای دست نیافتنی. تکرار‌ها درحاشیه عادت کم‌فروغ می‌شوند و تاز‌ه‌ها همواره تماشایی می‌مانند. عکاس مستندنگار، همواره در نگرشی دقیق می‌کوشد تا نادیده‌ها یا نادیده انگاشته شده‌های پیرامون خویش را دریابد و در انعکاسی هدفمند، آنها را، آن‌گونه که خود بدان می‌نگرد، به مخاطبان آگاه خویش بنماید.
این آیینه‌های کمتر نمودار شده در سایه وجه استنادی تصویرگری، مخاطب را در مواجهه رودررو با واقعیت‌هایی انکارناپذیر قرار می‌دهد. سکوتی که بر قاب عکس حکمفرما است و زمان که برای تماشای یک عکس، بی‌اندازه است، در کنار صمیمیت حاکم بر خلوت عکس و مخاطب، فرصتی مغتنم را برای تماشا و تامل به مخاطب هدیه می‌کند.
در میان گونه‌های مختلف مستند نگاری، انسان نگاری، به واسطه انگیزش همزاد پنداری میان مخاطب و سوژه، جلوه‌ای دوچندان دارد. اتفاق درون قاب و موقعیت تحمیل شده بر انسان‌های محصور در آن، هر چه که باشد، به واسطه یگانگی وجودی میان سوژه و مخاطب، تجربه‌ای کمابیش مشابه را در بیننده برمی‌انگیزد و امکان درک آن موقعیت را برپایه مشاهدات و تجربیات مشابه برای وی مهیا می‌کند. این فرآیند، همواره جذابیت مستند نگاری‌های اجتماعی را تضمین می‌کند و به همین توصیف، همواره و هر روزه شاهد رخ نمودن قاب‌هایی تازه از این گونه عکس‌ها هستیم.
این صفحه به بازنمایی عکس‌هایی از علی گرامی‌فر، عکاس جوان و خوش‌آتیه تبریزی خواهد پرداخت، که در مکاشفه‌ای پنج ساله، دشواری سفرهای مکرر به گوشه‌هایی وانهاده از عبور را بر خود هموار ساخته و انسان را با نگاهی تازه نگریسته است. و دریغ آنکه غالب این عکس‌ها در حافظه‌های الکترونیکی وی محبوس و محصور مانده و تاکنون منتشر نشده‌اند. این صفحه به معرفی چند تک عکس از “فراموش خانه” یکی از مجموعه عکس‌های این مستندنگار خوش ذوق و حاصل تلاش دوساله وی خواهد پرداخت.
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس‌ها به گونه‌ای بارز و برجسته سرشار از صداقت و صمیمیتند. آنچه این آثار را از بسیاری از نماهای مشابه خود متمایز می‌سازد، صمیمیتی است که عکس‌ها را در برگرفته است. لحظات تصویر شده آرام و صمیمی‌اند و مخاطب را برای لحظاتی به درونی‌ترین لایه‌های این جمع از دنیا بریده می‌برند. این اتفاق نه تنها به‌موجب نگاه خاص عکاس و زاویه نگاه او، که بیش از آن به موجب حضور طولانی و چندین باره عکاس در این جمعیت است. سفرهایی مکرر و مداوم که به او اجازه داده است که به عنوان یک دوست، در این جمع دیگرگونه، پذیرفته شود.
گرامی‌فر برای تهیه این عکس‌ها بارها و بارها به محل سفر کرده و هر بار مدت زمانی را در میان آنها سپری کرده است و با ایجاد رابطه‌ای مبتنی بر درک روحیات و اندیشه‌های متفاوت این بیماران، خود را در اجتماع آنها به عنوان یک دوست معرفی کرده و گنجانده است و به این واسطه حضور ناملموس و نه چندان طبیعی دوربینش را در این فضا توجیه و ممکن ساخته است. حاصل این تلاش مجموعه آثاری است که بی‌واسطه و نزدیک مخاطب را در این صمیمیت توصیف ناپذیر شریک می‌کند.
بیننده چنان خود را به این سوژه‌های متفاوت نزدیک می‌بیند که به سادگی می‌تواند احساسات و عواطفشان را درک کند و جلوه‌هایی متفاوت از آن را در درون خویش بیابد. از دید مخاطب، سوژه‌های این عکس‌ها، آشنا و هم‌دردند.
انسان‌هایی که شاید اندکی پاک‌تر، کمی زلال‌تر و بارها آیینه‌تر بوده‌اند. جمعی که بی‌پروا، نقاب گردگرفته و کهنه عقلانیت را کنار زده و جنون را به این عقلانیت‌های جنون‌آور ترجیح داده‌اند. فراموشمان کرده‌اند و فراموششان کرده‌ایم. گاه اما نهایت عروج و عرفان و عشقمان را به صفت ایشان می‌آراییم و فخر می‌فروشیم.
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
فرصت فراوان و تلاش قابل تقدیر گرامی‌فر، موجب حصول انبوهی از عکس‌ها است. با تماشای این آثار می‌توان به سادگی خود را در میان این جمع بی‌آلایش تصور کرد. دردها و زجر‌هایشان را دید، در شادی‌های پاک و سرشار از صداقتشان شریک شد و گاه از دریچه نگاه و اندیشه آنها تمام دلخوشی‌های دنیا را در یک استکان چای بیشتر یا یک نخ سیگار خلاصه دید..می‌توان تنها شد و اندیشید، می‌توان خسته بود و گوشه‌ای گزید.. اینجا حتی می‌توان عاشق بود و معشوقه را بی‌پروا.. بوسید..
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
عکس از: علی گرامی‌فر، از مجموعه: فراموش خانه
0 دیدگاه